Gossip tijd deel 2

Oké pak een bak popcorn, een bak koffie, een glas wijn of iets dat je ondersteunt bij het lezen van drama, want de drama gaat verder en deze keer ga ik niet aardig blijven. Voor degene die mij hebben gevolgd toen ik in Amerika was, zij weten dat mijn eerste gastgezin top was. Zelfs terugkijkend met corona zal ik het zo weer overdoen. Zeker als ik het vergelijkingsmateriaal heb met hoe het ook kan gaan, zoals hier, wat ik niet wil, en waar het maar bizarder wordt met de week. De eerste 6 / 7 maanden waren soort van wel oké. Of althans, behapbaar met een korrel zout. Ik vond het rooster niks, maar zag het als een uitdaging. Aangezien ik denk dat ik soms a dacht over dingen en zij b, hebben ze de laatste maanden het rooster en werkgerelateerde gewoon zo verwoord dat het in hun straatje viel en dat ik hun kant maar moest begrijpen. Aangezien er nooit iets was voorgevallen, was het denk ik ook nooit een probleem. Maar als ze dan iets veranderen... niks compromis sluiten, niks communiceren. Eigenlijk gewoon mededelen wat de verandering wordt. Is het mijn schuld omdat ik dan maar eerder iets had moeten zeggen en mijn grenzen had moeten aangeven? Ze verwoorden het zo dat het mijn probleem wordt dat je bijna gaat twijfelen of het echt niet raar is wat ze van je vragen. Want ja ik rijd ook al geen auto meer en mijn kookkunsten zijn ook niet top in de ogen van mijn hostdad. Ja er is ook zoiets als een fiets, step, openbaar vervoer of lopen? En de andere au pair gaat denk ik wel auto rijden en die krijgt ook gewoon $150 (€100 euro) in plaats van $250. En ja dat mijn hostdad koken prima vond, zolang ik het opruimen maar deed (leuke compromis, of niet, ik weet het niet meer) en dat hij een chef was, ja dat is makkelijk om dat probleem dan opeens bij mij te leggen. In het begin was hij nog wel dankbaar voor wat ik met mijn hostkid deed en hoe hij positief verandert ofzo (want ook bij dit ga ik bijna twijfelen of dat echt gebeurd is), maar nu heb ik het gevoel dat hij mij soms de les wil lezen terwijl ik denk dat het meer is dat hij zichzelf de les leest. Alsof hij bijvoorbeeld alles opruimt. Je werkt met kinderen, niet alles loopt altijd zoals je wilt. Je hoeft echt geen opmerking te maken op elk klein ding dat je anders wilt. Misschien voelt hij zich dan beter ofzo, ik weet het niet, maar misschien moet hij beginnen met dingen zeggen wat hij zelf ook doet. Daden zeggen meer dan woorden. En das makkelijk om dan met het minste geringste het bij mij neer te leggen. Wel leuk ook, zeggen in de ochtend dat mijn hostkid lief tegen mij moet doen want ik heb het beste met hem voor blablabla, maar hem vervolgens wel elke keer laat laten slapen. Ja dan snap ik dat hij meer een kort lontje heeft. Zeg ik toch ook niks van? Of misschien had ik dat maar moeten doen. In dat huis voel ik me zo ongemakkelijk dat het me allemaal niks meer uitmaakt en ik voor mijn gevoel het toch lastig goed kan doen. Plus de wil om iets voor hun te doen is ook niet groot meer. Ik had mijn gevoel al zoveel eerder moeten volgen en volgende week ga ik weg, maar daar over meer op het einde. Ik zal bij het begin beginnen.

Gelukkig is het begin leuk, want ik eindigde met het feit dat ik naar Bruno Mars zou gaan. Nou dat was dus echt fantastisch. Zo'n goede zanger en performer en de video's zijn toegevoegd zodat je zelf kunt oordelen en kunt genieten! En dan het feit dat het niet nodig was, maar mijn hostfamilie wel van mij vraagt of ik op tijd terug kon zijn op mijn vrije dag omdat zij een feest hadden en een oppas duur vinden, zegt maar weer dat ze lekker vanuit ikke ikke ikke en de rest kan stikken denken. Ik heb alles in mijn hoofd mooier willen maken dan het was / is en soms denk ik; het zijn echt geen slechte mensen. Maar dat is natuurlijk als het voor hun uitkomt. Ze weten dat ik dingen plan, dus ik gaf al aan, als ke me nodig hebt, zeg het op tijd en dan houd ik daar rekening mee. Ik heb geleerd dat ik het ontzettend lastig vindt om werk en persoonlijk te scheiden. En zeker nu aangezien mijn werk ook letterlijk de plek is waar ik woon. Ik vind mij hostfamilie manipulerend en zeker als ik terugdenk aan mijn eerste gastgezin weet ik dat het zoveel anders kan. Waardering, wederzijds respect, van 2 kanten iets laten komen. In hun ogen heb ik het super goed, want ik werk amper en zoveel vragen ze niet van me en blablabla. Ze maken van hun probleem mijn probleem en daar heb ik straks wat leuke voorbeelden van. Nu is het kut, maar wie weet kan ik als ik uit deze situatie ben erom lachen want het is iets... bijzonders zullen we maar zeggen.

Het begon dus met Bruno Mars en een beetje van mij verwachten dat ik beschikbaar ben als ze mij nodig hebben want ja zoveel werk ik toch niet. Zo vroeg mijn hostdad of ik dan ook mijn hostmoeder meekon helpen of meer kon meehelpen met de huishoudelijke taken. Normaal denk ik nou oké. Maar nu denk ik zoek het uit, want ze hebben mijn loon verlaagd, wilde geen compromis sluiten en ik moest hun kant van het verhaal maar snappen want ja alles wordt duurder, we doen het met de nieuwe au pair ook en zoveel werk je niet de laatste weken. Uhm ja dat is van jullie probleem mijn probleem maken, want ik heb hetzelfde probleem en ik ben de  nieuwe au pair niet. Oké dan zit ik het wel uit want dan ga ik wel veel bij de koffietent werken en gebruik ik jullie voor accomodatie en eten en al die dingen. Mag ik niet werken in mijn pauze als mijn hostkid op school zit, want toen ik dat deed, ook heel leuk de eerste werkdag bij de koffietent, kon ik er niet snel genoeg zijn in hun ogen tenzij dat wel zou moeten. En daarom hebben ze een au pair en hoe ze mijn punt snappen als ik zie het dan als werk, zeggen ze dat ze mijn punt snappen, maar ze zien het als normaal omdat ze daarom ook een au pair hebben en zovaak is het niet meer dat ik werk. Ik afwegen of ik het uit ga zitten met soort van tegenzin en probeer dan maar zoveel mogelijk leuks te doen naast daar zijn of dat ik er iets van ga zeggen met het ergste geval nou dan kun je gaan. Ik ben nu op het punt dat ik ga, want hier is het niet bij gebleven. Mijn laatste werkweek is mijn hostmoeder stand-by en dat betekent dat ze pas op het laatste moment weet of ze werkt of niet. Dus ik vroeg of ik bij de koffietent kon werken en als ze gebeld wordt dat ik meteen naar huis toe kom. Het kort en krachtige antwoord was nee. Want het zijn toch maar de laatste dagen en ik weet niet wat haar redenen waren, maar dit vind ik gewoon misgunnend overkomen. Maar oké, laatste week en dan ga ik full time bij de koffietent werken en hun gebruiken voor slaapplek en eten. Althans, dat dacht ik. Want aangezien ik de laatste 3 weken niet daar werk, willen ze huisvesting vragen. Toen dacht ik echt oké zoek het uit, ik ben er klaar mee. Dat jij de laatste 3 weken niet werkt, is niet mijn probleem, want ik bleef sowieso tot 2 december omdat we dat hadden afgesproken. Wil je mijn geld van de koffietent? Wat betekenen die eerste 8 maanden waarin ik flexibel ben geweest met mijn hostdad die geen baan had, een avonddienst baan had en toen een nieuwe baan had? Veel mensen zeggen maak een contract volgende keer. Snap ik, maar dat is gewoon een papiertje waarmee akkoord wordt gegaan en dit hadden we informeel gedaan, maar willen ze het aanpassen zouden ze dat toch wel doen, contract of niet. Alsof je opeens loon van een werknemer mag verlagen omdat de benzine duurder wordt? Uhh nee? Leer ervan voor de nieuwe au pair. Ja jongens, mijn frustratie zit hoog. En dan ook nog die kut auto. Dacht ik klaar mee te zijn maar daar komen ook nog kosten van waarschijnlijk. Maar nee dat is niet hun probleem natuurlijk. 

En dan nu? Ik weet dat ze dit leest, maar credits en niet te omschrijven hoe dankbaar ik ben voor Chantal, want haar vriendin heeft een yoga resort hier en daar mag ik 3 weken vrijwilligerswerk doen. Misschien geen inkomsten (niet dat ik mijn huidige inkomsten inkomsten kan noemen maar goed), maar wel even zen, hopelijk, en doei toxic omgeving. Mijn batterij is redelijk leeg. Het belemmerd mijn hostfamilie niet dus ik heb het maar leuk verkocht en mijn hostmoeder is blij voor me en ik houd de eer maar hoog aan mezelf. En bedankt paps en mams voor elke dag, als het niet vaker was, te luisteren naar mijn update van mijn drama soap. 

De koffietent was niet zo blij met mijn keuze. Want ja economisch logisch nadenkend is het toch dom dat ik bij mijn huidige gastfamilie kost en inwoning betaal en het daar goed voor elkaar heb, ik daarmee kan doen en laten wat ik wil en met de inkomsten van de koffietent dan ook nog een klein bedrag in mijn eigen zak kan stoppen versus werken voor eten en accommodatie en geen inkomsten krijgen. Zie het als een les en zit de laatste maand dan uit. Ja reageren ze zo omdat het voor hun kut last minute is en wat nu? Misschien. Maar zij weten niet half hoe klaar ik er mee ben en dat het uitzitten daar al enorm energieslopend is. Ik denk dat hoe ik het heb verwoord met wat ik hierna ga doen met reizen, werken en al die dingen dat dat niet duidelijk was en misschien hebben ze daardoor ook het gevoel dat ik niet de waarheid sprak en ze meer argwanend/ frustrerend naar mij toe reageren. Kan ik geloven, want soms weet ik ook niet eens meer wat er allemaal aan de hand is. Jammer dat het hierdoor wat moeizaam eindigt... maar het is wat het is, weer een wijze les en heel gemeen, maar grote kans zie ik ze toch niet meer... Maar ik ben nu op een punt dat het me niks uitmaakt, ze hoeven mij ook niet te snappen, want ik ben er klaar mee en wil een mentale break. En blijkbaar wordt hier niet normaal veel van je loon ingehouden als werkende tourist... die kun je wel terugvragen, maar ik snapte het allemaal niet met mijn loon en hoe ze dat deden, dus met die vragen heb ik me vast ook niet in een beter daglicht gezet😅 Het fijne hier is dat ik ze na een maand toch nooit meer hoef te zien en de keuze om voor mezelf te kiezen makkelijker is, maar leuk is anders. Uiteindelijk is iedereen hier toch voor zichzelf en ik weet dat allemaal, maar ik probeer graag de vrede te houden als dat kan. Had gekund hier de laatste maand, maar dat was ten koste van mezelf gegaan en ik hoop dat die herinnering mij altijd zou wijzen op meid, dit wil je niet meer. Ga er even doorheen, maar dan kun je erna investeren in wat je wel wilt en waar je wel energie van krijgt en waar je wel gewaardeerd wordt. Grote kans probeer ik nog steeds het eerste, maar ik heb hopelijk wel mijn lesje geleerd om eerder aan de bel te trekken.

Ik weet hoe het helemaal te gek kan zijn waarbij je deel bent van de familie en je je gewaardeerd voelt (met natuurlijk ook zijn kanttekeningen), ik weet ook hoe het is als je als werkster of manipulerend behandeld wordt en ik weet hopelijk ook dat bij mijn volgende 2 gezinnen (zomer au pair in Zuid-Australië en au pair in Nieuw-Zeeland) ik genoeg heb geleerd dat dat 2 laatste goede ervaringen gaan worden. Gelukkig leuke dingen om naar uit te kijken en dat gaat vervolgd worden. De laatste week wordt even uitzitten, maar dit weekend ga ik afscheid nemen van vrienden en volgende week ga ik ze deels ontwijken om in te pakken... en dan neem ik afscheid alsof het de leuke dingen waren die me zijn bijgebleven. Maar het wordt gewoon houdoe en bedankt. Ik haat dat dit deels mijn tijd buiten au pair zijn en blik op Australië ruïneert. Aangezien je dan toch weer denkt kut ik moet terug en hopelijk kan ik ze ontwijken of iets in die trant. Maar het is wat het is voor nu. Probeer er nog maar het beste van te maken.