Week 22

27 januari 2020 - Weehawken, New Jersey, Verenigde Staten

Dus het woord is eruit. Ik blijf in Amerika, maar niet bij dit gezin... Gelukkig zijn ze heel meegaand met mijn besluit en zei mijn hostmom zelfs dat ze het eerder raar had gevonden als ik wel bleef (omdat ik zo reislustig ben). Ik weet niet of het voelt als een opluchting... Want dit gezin past echt ontzettend goed bij mij. Bryce en ik kunnen stoeien, spelletjes spelen, meezingen met muziek, uren buiten zijn, knuffelen met de hond enzovoort. Keira is vooral veel aan het dansen, maar we kijken samen series, kletsen veel, bakken af en toe samen en we hebben die haatliefdes relatie als zussen kunnen hebben. Niet echt haat natuurlijk, maar ze doet graag alles, zolang het maar niet is wat hoort te gebeuren en dan ben ik de leuke moppertante. En ja mijn hostouders denken ook aan mij, hoe het met mij is, nodigen me uit voor eigenlijk alles, kan ik ook uren mee kletsen en ja ik heb hier wel een 2e familie gevonden. En dat in zo'n korte tijd. Keira moest, kwam ik later achter, zelfs huilen omdat ik niet blijf. Ze dacht dat ze iets fout had gedaan. Volgens mij is mijn hostdad zelfs ook teleurgesteld.. En mijn hostmom zei dat de nieuwe au pair het zwaar zou krijgen vanwege de band die ik nu heb met de kinderen (ook omdat ik veel tijd met ze besteed als ik niet werk). Wat een complimenten eigenlijk... Ja het was zeker geen makkelijke beslissing, maar mijn gevoel zegt me dat als ik niet de westkust probeer, ik er spijt van krijg. En anders kan ik in rematch gaan (ander gezin zoeken) of gewoon naar huis komen. In ieder geval heb ik dan een te gek eerste jaar gehad. Voordeel van geen plannen hebben en flexibel kunnen zijn ;). 

Keira had mijn make-up zaterdag deels gedaan (leuk dat ze daar zovan genoot) en Bryce was aan het vertellen hoe geweldig ik eruit zag. Wat een schatjes. En met mijn hostmom had ik het er nog over dat het eigenlijk best triest is dat ik haar kinderen meer zie doordeweeks dan zijzelf... Maar dat alle kleine dingen als ontbijt maken, snacks maken, huiswerk, etc. ontzettend helpt om de tijd die ze heeft met de kinderen zo goed mogelijk te besteden. Het is een keuze die mensen maken... Maar ik ben blij dat ik hun daarmee deels uit de brand help.

En terugkomend op het voorgaande bericht. Deze ervaring is echt te gek en uniek en ik ontmoet mensen over de hele wereld wat tof is! Alleen weet ik dat ik over een jaar ergens anders heen ga en over 2 jaar terug ga, want ik heb niet de ambitie om hier te blijven. Soms vind ik het te gek, andere dagen vind ik het lastig, omdat ik weet dat ik terug ga naar Nederland en ook graag goed contact wil houden met de mensen daar. Het is anders dan even een maand ertussenuit gaan om te backpacken in de zomer of een half jaar voor studeren in het buitenland (ook al heb ik dit laatste niet gedaan). De meeste vinden het super tof wat ik doe en zeggen dat het wel goed komt, maar toch... Het is hier soms wel vaak nieuwe mensen ontmoeten :'). Soms leuk, soms vervelend. Dus ik probeer maar te leven in het nu en daarvan zoveel mogelijk te genieten. En doordeweeks als de kinderen op school zijn, heb ik best wat vrije tijd. En als ik mijn hostouders zo hard zie werken, wil ik genieten van de vrije tijd die ik nu nog kan hebben en die wil ik ook goed benutten, maar ik loop er soms tegenaan hoe.  Ik wil niet alleen slapen in de middag, maar ik wil ook niet elke keer denken: wat ga ik doen als ik terug ben? Ik weet het, luxeproblemen, maar ik kan het niet helpen. Work in progress. Dus ik moeten even iets bedenken / vinden wat ik kan doen in de tussentijd. Zen worden met af en toe alleen zijn en ja ernaast af en toe sporten ofzo, maar we zien wel. Op naar dingen vinden om te lezen / in te verdiepen en mensen om mee te meeten in de buurt. Ik ga beginnen met verdiepen in de Galapagos eilanden ;)
 

En verder had ik niet echt foto's gemaakt deze week, dus zal ik herinneringen delen ;)

Foto’s

2 Reacties

  1. Miranda:
    27 januari 2020
    Hee Dara,
    Je hebt een goede beslissing gemaakt denk ik. Weer een nieuwe uitdaging aan de andere kant van Amerika. En voorlopig hoef je dit gezin nog niet te missen toch?
    Maar wat heerlijk dat je naar de Galapagos eilanden gaat. Heb je nog mentale ondersteuning nodig daar? Want dan kom ik hoor!:)
  2. Hannie:
    27 januari 2020
    leuk hoor Dara, minder voor jullie mam.
    Je moet het nu doen, nu ben je nog lekker jong. Wel een groot compliment dat de kinderen jou zo gaan missen.
    Fijn dat je zo ingeburgerd bent in het verre Amerika.
    Er staan in ieder geval leuke dingen in het verschiet.
    Jij komt er wel, heel veel groetjes xx